Julian Sas woont in Beneden-Leeuwen, een klein plaatsje in het land van Maas en Waal dat ook wel de blues delta van Nederland genoemd kan worden. Hij wordt al vergeleken met gitaargrootheden als Johnny Winter, Walter Trout en Jimi Hendrix. Hij kan zowel geladen en aggresief spelen als hartverwarmend subtiel en niemand speelt de boogie zoals hij. De meeste van zijn liedjes zijn geinspireerd door riffs van John Lee Hooker, Freddy King, Willy Dixon en Memphis Slim. Julian is ook een groot fan van Rory Gallagher en het feit dat hij is gevraagd in de originele Rory Gallagher band bewijst hoeveel respect Julian Sas inmiddels krijgt van andere muzikanten. Naar aanleiding van het twintig jarig bestaan van de Julian Sas Band en de daarmee gepaard gaande speciale concerten gingen we bij Julian Sas aan tafel zitten, om een korte terugblik te maken van die voorbije twintig jaren.

Hallo Julian. Proficiat met het 20 jarig jubileum van de Julian Sas Band.

Je bent momenteel 44 jaar en je bent al heel jong met gitaar spelen begonnen. Op je twaalfde kreeg jij je eerste gitaar, een Ibanez Les Paul. Heb je deze gitaar nog? En indien je ze nog hebt speel je er dan soms nog op of hou je ze alleen als aandenken?

Ik heb deze inderdaad nog en ik heb er verleden week zelfs nog nieuwe snaren opgelegd. Op live optredens neem ik ze niet meer mee, maar thuis speel ik er nog regelmatig op, op. Vooral slide. Je eerste gitaar doe je nooit weg, want daar is alles toch mee begonnen. Ik ben opgegroeid met gitaar muziek van het genre blues, country en jazz. Toen ik dan plots AC/DC en Chuck Berry hoorde wist ik zeker dat ik ook gitaar wilde spelen. Toen mijn vader thuiskwam met die eerste gitaar was ik dan ook heel blij. Inmiddels heb ik veel andere gitaren, maar als ik die eerste gitaar zie word ik nog altijd een beetje koud.

1987 was een heel speciaal jaar voor je. Je was toen zeventien en je beleefde toen twee heel speciale momenten die nu nog steeds belangrijk zijn in je leven. Kan je ons daar iets meer over vertellen?

Privé heb ik dat jaar mijn vrouw ontmoet en verkering met haar gekregen. We zijn nog steeds samen, dat geeft ook aan wat een immense rock 'n’ roller ik ben (zegt de sympathieke Julian met de glimlach). Muzikaal zag ik Rory Gallagher live spelen.

Over je privé leven gaan we het niet hebben, wel over de muziek. Waar zag je Rory en wat maakte dat concert in je los?

Ik zag hem in de Vredeburg te Utrecht. Ik was en ben nog steeds geïnteresseerd in alle stijlen van muziek waarin de gitaar bepalend is. Toen ik Rory zag wist ik meteen waar ik muzikaal naartoe wou. Ik wou dat bombastische van zijn sound in mijn muziek en het soort bluesrock dat Rory speelde, met folk en country invloeden, beviel me zo erg dat ik wist dat ik ook in die richting moest gaan met mijn muziek. Wat ik ook erg mooi vond aan Rory was dat hij geen grenzen kende op het podium. Hij begon een nummer te spelen en hij zag wel waar hij terecht kwam. Hetzelfde gevoel had ik ook bij Ten Years After, maar Rory was toch een uniek mens, een unieke muzikant. Spijtig dat hij zo vroeg gestorven is en nooit de credits gekregen heeft die hij verdiende. Ik speel nu al meer dan twintig jaar en nog steeds zitten in elk optreden van mij één of twee Gallagher nummers. Als ik zie wat die muziek nog steeds doet bij de mensen ben ik heel blij en dankbaar dat ik dat mag doen. Jimi Hendrix had ik ook wel heel graag live gezien.

Heb je voor de Julian Sas Band, nog in andere bands gespeeld? Was je daar ook frontman? Welke muziek speelde die bands?

Ja, ik heb eerst een tijdje in een bandje Ten Foot Pole gespeeld. We speelden toen al Gallagher nummers en rock'n’ roll muziek. Het waren wel allemaal covers, want ik schreef toen nog geen eigen nummers. Daarna heb ik nog in een trio gespeeld dat Leading Brand noemde en waar ik op gitaar speelde en de twee andere op mondmuziek en contrabas. Met deze band speelden we meer oudere blues als Willie Dixon, Muddy Waters enz. Ik heb aan deze twee bands nog steeds heel goede herinneringen en ik heb er veel geleerd. Momenteel zit ik al dertig jaar in het vak en ik leer nog elke dag bij. De muziek is voor mij een school waarvan ik nog geen enkele les gemist heb.

Had je dadelijk succes met de Julian Sas Band of heb je er lang moeten op wachten?

Met een knipoog en een brede smile zegt Julian dat het dadelijk uitverkochte zalen waren. Nee, serieus nu, het eerste concert was wel uitverkocht. We hadden drie liedjes en we hebben die avond drie uur en half staan te jammen. Maar ik heb ooit in Boskoop ook voor twee mensen gespeeld en die gingen in de pauze nog allebei naar huis. We hebben dan maar anderhalf uur gejamd voor een lege zaal. Het is wel belangrijk voor jezelf dat je dit soort dingen meemaakt. Momenteel is het nu dikwijls zo dat jonge mensen via het ene of andere TV programma dadelijk in de Heineken Music Hall en binnen drie jaar kent niemand ze nog. Dan ben je volgens mij beter af door beginnen te spelen voor een twintigtal personen zoals wij. Uiteindelijk hebben we de 013 ook drie maal achter elkaar vol. Nu hebben nog dikwijls veel publiek en uitverkochte zalen.

Zeker in Nederland trek je heel veel volk. Hoe komt het dat je zo weinig in België te zien bent?

We weten zelf ook niet goed waar de betere zalen zijn in België. We hebben al op het Bluesfestival van Peer gestaan en nog een paar andere grotere festivals. En we hadden steeds succes bij jullie. België heeft ook een andere bluesscene dan bij ons, bij jullie komt de oudere traditionele blues meer aan bod. Ik zie de Julian Sas Band ook niet als een echte bluesband, daarvoor hebben we teveel andere invloeden.

Tenny Tahamata speelt al sinds 2001 de basgitaar bij je in de band en Rob Heijne is al sinds 2005 je drummer. Dat is al een hele tijd. Zijn zij de perfecte ritme sectie voor de Julian Sas Band?

Ja.

Waarom?

Omdat ze dat zijn. Dat is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Het zijn prima muzikanten en heel eerlijke jongens waar je kunt op vertrouwen. We zijn een eenheid op het podium en iedereen steunt iedereen als het nodig is en dat is heel belangrijk. Met Pierre de Haard en Phil Poffé had ik vroeger ook datzelfde gevoel. Daarna is Pieter van Bogaert bij de band gekomen en in het begin was die eenheid er ook, maar we verloren die eenheid na een tijdje. Daarna wist ik dat ik terug naar een trio moest en dat ik een andere drummer moest nemen. Eigenlijk doe ik hetzelfde als Rory Gallagher gedaan heeft vroeger. En het trio zoals het nu bestaat voelt echt heel goed aan. Ook als ik naar mijn helden kijk, die waren net als wij nu een trio. Neem nu Rory Gallagher, The Taste, Jack Bruce, Jimmy Hendrix.

Wat is volgens jezelf het beste nummer dat je ooit geschreven hebt en welk is je favoriete album?

Dat is niet gemakkelijk. Ik vind wel dat 'Blues For The Lost And Found' en 'Looking For A Friend' de beste nummers zijn die ik ooit geschreven heb, omdat ze een hele diepe betekenis hebben. 'Blues For The Lost And found' heb ik geschreven voor die twee meisjes die vermoord zijn door die dwaas in Gorinchem en 'Looking For A Friend' heb ik geschreven voor mijn vrouw toen zij een miskraam heeft gehad. Dat zijn dus best wel heel diepgaande gebeurtenissen. Wat het beste album betreft denk ik altijd dat het volgende album het beste gaat zijn.

Dat is een leuke stelling.

Ja, er zit nog steeds progressie in onze band en ik heb voor mezelf nog steeds niet het idee dat ik al het beste album gemaakt heb.

Is er een optreden van de Julian Sas Band dat je altijd zal bijblijven en waarom?

De opnames van de live dvd van 'Dedication' denk ik. Tien jarig bestand van de band en dat concert liep gewoonweg perfect, op wat schoonheidsfoutjes na. De fans waren ook ongelooflijk die dag. Wat ik ook nooit zal vergeten was de eerste keer dat ik die Rory Gallagher tribute deed samen met Gerry McAvoy en Brendan O'Neil. Ook Finland hoort bij deze concerten. We speelden daar als onbekende band op het hoofdpodium voor tienduizend man, en op tien minuten tijd hadden we daar iedereen achter ons. We voelden ons zo goed dat de tijd voorbij vloog. Toen we van het podium gingen hadden we allen het gevoel van, shit is het al voorbij. Dit laatste zou misschien de kop kunnen zijn van je stuk. Het zegt perfect het gevoel van de band na een optreden.

Er is niets mis met schoonheidsfoutjes tijdens een optreden. Dat hoort er toch bij of niet?

Ja voor mij ook wel. Als er geen foutjes gemaakt werden zouden we robots zijn in plaats van muzikanten.

Je laatste succesrijke album 'Bound To Roll' dateert al uit 2012. Je bent momenteel volop aan het schrijven aan nieuwe nummers. Mogen je fans in dit jubileum jaar nog een nieuw album of dvd verwachten?

Ja,ik ben momenteel nieuwe nummers aan het schrijven. Van een nieuw album dit jaar, daar weet ik echt nog niets van. Je moet het zo bekijken. Die Julian Sas Band is een onderdeel van je dagelijkse bestaan. Ik ben altijd met muziek bezig. Aangezien ik zogezegd de man met de naam ben, kreeg ik op een bepaald ogenblik een bericht dat de Julian Sas Band twintig jaar bestond. Zelf heb ik daar nog niet bij stil gestaan omdat het voor mij de meest normale zaak van de wereld is. Ik hoop wel dat er dit jaar of begin volgend jaar een nieuw album uitkomt. Misschien doen we nog wel iets in een aparte zaal, of dat er een feest komt, maar daar weet ik momenteel echt niets van.

Mijn gevoel zegt me dat er dit jaar nog een album komt.

Dat kan. In mijn hoofd is het album klaar, maar ik wil het met de band nog doorspelen om te horen of er hier en daar nog wat moet veranderd worden.

Ik heb gehoord dat je ook een studio in je woning aan het bouwen bent, kan je daar wat meer over vertellen?

Het dak ligt erop en nu komt het belangrijkste werk, namelijk de zaak heel goed isoleren, want ik wil geen overlast bezorgen. Maar alles op zijn tijd er zit geen druk op.

Wat is je favoriete equipement om mee te spelen? Als ik mag raden zeg ik Marshall en een Fender Stratocaster?

Inderdaad ik hou van Marshall. Marshall JC900 en de vintage 1960 tv kast met vier Green Back speakers erin. Mijn favoriete gitaar is een Patrick Koopman gitaar. Patrick is een Nederlandse gitaarbouwer uit Nederland en een vriend van me. Hij heeft voor mij de meest perfecte Strat gebouwd die er is. Mijn lage E snaar is langer en de hoge E snaar is korter, zo krijg je een andere vibe en dat vind ik zo mooi aan deze gitaar. Het is ongeveer zoals Hendrix speelde en ik kreeg in het begin nogal wat commentaar dat ik op Hendrix wilde lijken met dat soort gitaar, maar dat was helemaal niet zo. Het is vooral de combinatie van de langere lage E met de kortere hoge E die geweldig klinkt. Volgens mij had Fender hun Strat ook zo moeten maken.

Hoe is het idee ontstaan om voor nu voor de pauze akoestisch te spelen en na de pauze elektrisch?

Dat idee is ontstaan omdat we vaak akoestisch repeteren en ook zo spelen als we op radio stations te gast zijn. Thuis speel ik zelfs heel veel akoestisch. Een jaar geleden hadden we het een paar maal uitgeprobeerd en de reactie van het publiek was fenomenaal en wij hadden zoiets van, het is hartstikke leuk om te doen. Dus was de keuze snel gemaakt. We hebben een zestal nummers uit ons hele repertoire genomen en die spelen we nu akoestisch. Wel met een free jam erin maar de andere gewoon zoals de nummers zijn.

Ik wens Julian nog veel succes met het optreden in Dikke Stein en met de volgende twintig jaar.

Walter Vanheuckelom

Julian Sas woont in Beneden-Leeuwen, een klein plaatsje in het land van Maas en Waal dat ook wel de blues delta van Nederland genoemd kan worden. Hij wordt al vergeleken met gitaargrootheden als Johnny Winter, Walter Trout en Jimi Hendrix. Hij kan zowel geladen en aggresief spelen als hartverwarmend subtiel en niemand speelt de boogie zoals hij. De meeste van zijn liedjes zijn geinspireerd door riffs van John Lee Hooker, Freddy King, Willy Dixon en Memphis Slim. Julian is ook een groot fan van Rory Gallagher en het feit dat hij is gevraagd in de originele Rory Gallagher band bewijst hoeveel respect Julian Sas inmiddels krijgt van andere muzikanten. Naar aanleiding van het twintig jarig bestaan van de Julian Sas Band en de daarmee gepaard gaande speciale concerten gingen we bij Julian Sas aan tafel zitten, om een korte terugblik te maken van die voorbije twintig jaren.

Hallo Julian. Proficiat met het 20 jarig jubileum van de Julian Sas Band.

Je bent momenteel 44 jaar en je bent al heel jong met gitaar spelen begonnen. Op je twaalfde kreeg jij je eerste gitaar, een Ibanez Les Paul. Heb je deze gitaar nog? En indien je ze nog hebt speel je er dan soms nog op of hou je ze alleen als aandenken?

Ik heb deze inderdaad nog en ik heb er verleden week zelfs nog nieuwe snaren opgelegd. Op live optredens neem ik ze niet meer mee, maar thuis speel ik er nog regelmatig op, op. Vooral slide. Je eerste gitaar doe je nooit weg, want daar is alles toch mee begonnen. Ik ben opgegroeid met gitaar muziek van het genre blues, country en jazz. Toen ik dan plots AC/DC en Chuck Berry hoorde wist ik zeker dat ik ook gitaar wilde spelen. Toen mijn vader thuiskwam met die eerste gitaar was ik dan ook heel blij. Inmiddels heb ik veel andere gitaren, maar als ik die eerste gitaar zie word ik nog altijd een beetje koud.

1987 was een heel speciaal jaar voor je. Je was toen zeventien en je beleefde toen twee heel speciale momenten die nu nog steeds belangrijk zijn in je leven. Kan je ons daar iets meer over vertellen?

Privé heb ik dat jaar mijn vrouw ontmoet en verkering met haar gekregen. We zijn nog steeds samen, dat geeft ook aan wat een immense rock 'n’ roller ik ben (zegt de sympathieke Julian met de glimlach). Muzikaal zag ik Rory Gallagher live spelen.

Over je privé leven gaan we het niet hebben, wel over de muziek. Waar zag je Rory en wat maakte dat concert in je los?

Ik zag hem in de Vredeburg te Utrecht. Ik was en ben nog steeds geïnteresseerd in alle stijlen van muziek waarin de gitaar bepalend is. Toen ik Rory zag wist ik meteen waar ik muzikaal naartoe wou. Ik wou dat bombastische van zijn sound in mijn muziek en het soort bluesrock dat Rory speelde, met folk en country invloeden, beviel me zo erg dat ik wist dat ik ook in die richting moest gaan met mijn muziek. Wat ik ook erg mooi vond aan Rory was dat hij geen grenzen kende op het podium. Hij begon een nummer te spelen en hij zag wel waar hij terecht kwam. Hetzelfde gevoel had ik ook bij Ten Years After, maar Rory was toch een uniek mens, een unieke muzikant. Spijtig dat hij zo vroeg gestorven is en nooit de credits gekregen heeft die hij verdiende. Ik speel nu al meer dan twintig jaar en nog steeds zitten in elk optreden van mij één of twee Gallagher nummers. Als ik zie wat die muziek nog steeds doet bij de mensen ben ik heel blij en dankbaar dat ik dat mag doen. Jimi Hendrix had ik ook wel heel graag live gezien.

Heb je voor de Julian Sas Band, nog in andere bands gespeeld? Was je daar ook frontman? Welke muziek speelde die bands?

Ja, ik heb eerst een tijdje in een bandje Ten Foot Pole gespeeld. We speelden toen al Gallagher nummers en rock'n’ roll muziek. Het waren wel allemaal covers, want ik schreef toen nog geen eigen nummers. Daarna heb ik nog in een trio gespeeld dat Leading Brand noemde en waar ik op gitaar speelde en de twee andere op mondmuziek en contrabas. Met deze band speelden we meer oudere blues als Willie Dixon, Muddy Waters enz. Ik heb aan deze twee bands nog steeds heel goede herinneringen en ik heb er veel geleerd. Momenteel zit ik al dertig jaar in het vak en ik leer nog elke dag bij. De muziek is voor mij een school waarvan ik nog geen enkele les gemist heb.

Had je dadelijk succes met de Julian Sas Band of heb je er lang moeten op wachten?

Met een knipoog en een brede smile zegt Julian dat het dadelijk uitverkochte zalen waren. Nee, serieus nu, het eerste concert was wel uitverkocht. We hadden drie liedjes en we hebben die avond drie uur en half staan te jammen. Maar ik heb ooit in Boskoop ook voor twee mensen gespeeld en die gingen in de pauze nog allebei naar huis. We hebben dan maar anderhalf uur gejamd voor een lege zaal. Het is wel belangrijk voor jezelf dat je dit soort dingen meemaakt. Momenteel is het nu dikwijls zo dat jonge mensen via het ene of andere TV programma dadelijk in de Heineken Music Hall en binnen drie jaar kent niemand ze nog. Dan ben je volgens mij beter af door beginnen te spelen voor een twintigtal personen zoals wij. Uiteindelijk hebben we de 013 ook drie maal achter elkaar vol. Nu hebben nog dikwijls veel publiek en uitverkochte zalen.

Zeker in Nederland trek je heel veel volk. Hoe komt het dat je zo weinig in België te zien bent?

We weten zelf ook niet goed waar de betere zalen zijn in België. We hebben al op het Bluesfestival van Peer gestaan en nog een paar andere grotere festivals. En we hadden steeds succes bij jullie. België heeft ook een andere bluesscene dan bij ons, bij jullie komt de oudere traditionele blues meer aan bod. Ik zie de Julian Sas Band ook niet als een echte bluesband, daarvoor hebben we teveel andere invloeden.

Tenny Tahamata speelt al sinds 2001 de basgitaar bij je in de band en Rob Heijne is al sinds 2005 je drummer. Dat is al een hele tijd. Zijn zij de perfecte ritme sectie voor de Julian Sas Band?

Ja.

Waarom?

Omdat ze dat zijn. Dat is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Het zijn prima muzikanten en heel eerlijke jongens waar je kunt op vertrouwen. We zijn een eenheid op het podium en iedereen steunt iedereen als het nodig is en dat is heel belangrijk. Met Pierre de Haard en Phil Poffé had ik vroeger ook datzelfde gevoel. Daarna is Pieter van Bogaert bij de band gekomen en in het begin was die eenheid er ook, maar we verloren die eenheid na een tijdje. Daarna wist ik dat ik terug naar een trio moest en dat ik een andere drummer moest nemen. Eigenlijk doe ik hetzelfde als Rory Gallagher gedaan heeft vroeger. En het trio zoals het nu bestaat voelt echt heel goed aan. Ook als ik naar mijn helden kijk, die waren net als wij nu een trio. Neem nu Rory Gallagher, The Taste, Jack Bruce, Jimmy Hendrix.

Wat is volgens jezelf het beste nummer dat je ooit geschreven hebt en welk is je favoriete album?

Dat is niet gemakkelijk. Ik vind wel dat 'Blues For The Lost And Found' en 'Looking For A Friend' de beste nummers zijn die ik ooit geschreven heb, omdat ze een hele diepe betekenis hebben. 'Blues For The Lost And found' heb ik geschreven voor die twee meisjes die vermoord zijn door die dwaas in Gorinchem en 'Looking For A Friend' heb ik geschreven voor mijn vrouw toen zij een miskraam heeft gehad. Dat zijn dus best wel heel diepgaande gebeurtenissen. Wat het beste album betreft denk ik altijd dat het volgende album het beste gaat zijn.

Dat is een leuke stelling.

Ja, er zit nog steeds progressie in onze band en ik heb voor mezelf nog steeds niet het idee dat ik al het beste album gemaakt heb.

Is er een optreden van de Julian Sas Band dat je altijd zal bijblijven en waarom?

De opnames van de live dvd van 'Dedication' denk ik. Tien jarig bestand van de band en dat concert liep gewoonweg perfect, op wat schoonheidsfoutjes na. De fans waren ook ongelooflijk die dag. Wat ik ook nooit zal vergeten was de eerste keer dat ik die Rory Gallagher tribute deed samen met Gerry McAvoy en Brendan O'Neil. Ook Finland hoort bij deze concerten. We speelden daar als onbekende band op het hoofdpodium voor tienduizend man, en op tien minuten tijd hadden we daar iedereen achter ons. We voelden ons zo goed dat de tijd voorbij vloog. Toen we van het podium gingen hadden we allen het gevoel van, shit is het al voorbij. Dit laatste zou misschien de kop kunnen zijn van je stuk. Het zegt perfect het gevoel van de band na een optreden.

Er is niets mis met schoonheidsfoutjes tijdens een optreden. Dat hoort er toch bij of niet?

Ja voor mij ook wel. Als er geen foutjes gemaakt werden zouden we robots zijn in plaats van muzikanten.

Je laatste succesrijke album 'Bound To Roll' dateert al uit 2012. Je bent momenteel volop aan het schrijven aan nieuwe nummers. Mogen je fans in dit jubileum jaar nog een nieuw album of dvd verwachten?

Ja,ik ben momenteel nieuwe nummers aan het schrijven. Van een nieuw album dit jaar, daar weet ik echt nog niets van. Je moet het zo bekijken. Die Julian Sas Band is een onderdeel van je dagelijkse bestaan. Ik ben altijd met muziek bezig. Aangezien ik zogezegd de man met de naam ben, kreeg ik op een bepaald ogenblik een bericht dat de Julian Sas Band twintig jaar bestond. Zelf heb ik daar nog niet bij stil gestaan omdat het voor mij de meest normale zaak van de wereld is. Ik hoop wel dat er dit jaar of begin volgend jaar een nieuw album uitkomt. Misschien doen we nog wel iets in een aparte zaal, of dat er een feest komt, maar daar weet ik momenteel echt niets van.

Mijn gevoel zegt me dat er dit jaar nog een album komt.

Dat kan. In mijn hoofd is het album klaar, maar ik wil het met de band nog doorspelen om te horen of er hier en daar nog wat moet veranderd worden.

Ik heb gehoord dat je ook een studio in je woning aan het bouwen bent, kan je daar wat meer over vertellen?

Het dak ligt erop en nu komt het belangrijkste werk, namelijk de zaak heel goed isoleren, want ik wil geen overlast bezorgen. Maar alles op zijn tijd er zit geen druk op.

Wat is je favoriete equipement om mee te spelen? Als ik mag raden zeg ik Marshall en een Fender Stratocaster?

Inderdaad ik hou van Marshall. Marshall JC900 en de vintage 1960 tv kast met vier Green Back speakers erin. Mijn favoriete gitaar is een Patrick Koopman gitaar. Patrick is een Nederlandse gitaarbouwer uit Nederland en een vriend van me. Hij heeft voor mij de meest perfecte Strat gebouwd die er is. Mijn lage E snaar is langer en de hoge E snaar is korter, zo krijg je een andere vibe en dat vind ik zo mooi aan deze gitaar. Het is ongeveer zoals Hendrix speelde en ik kreeg in het begin nogal wat commentaar dat ik op Hendrix wilde lijken met dat soort gitaar, maar dat was helemaal niet zo. Het is vooral de combinatie van de langere lage E met de kortere hoge E die geweldig klinkt. Volgens mij had Fender hun Strat ook zo moeten maken.

Hoe is het idee ontstaan om voor nu voor de pauze akoestisch te spelen en na de pauze elektrisch?

Dat idee is ontstaan omdat we vaak akoestisch repeteren en ook zo spelen als we op radio stations te gast zijn. Thuis speel ik zelfs heel veel akoestisch. Een jaar geleden hadden we het een paar maal uitgeprobeerd en de reactie van het publiek was fenomenaal en wij hadden zoiets van, het is hartstikke leuk om te doen. Dus was de keuze snel gemaakt. We hebben een zestal nummers uit ons hele repertoire genomen en die spelen we nu akoestisch. Wel met een free jam erin maar de andere gewoon zoals de nummers zijn.

Ik wens Julian nog veel succes met het optreden in Dikke Stein en met de volgende twintig jaar.

Walter Vanheuckelom

Vanheuckelom Walter